Skrawek nadziei - Rozdział 5

Dziękuję za komentarze. :) Publikowany tekst można w całości zakupić tutaj: Klik :)

Cam

 

Nie wiem jak długo stałem i patrzyłem na zamknięte drzwi baru Almy za którymi zniknął Josh, zanim zdecydowałem się poruszyć i pójść do piekarni po pączki. Dzisiaj była moja kolej, aby je dla wszystkich kupić. Wciąż byłem pod wrażeniem sceny, która rozegrała się przed moimi oczami. Buck jest psem, który nie każdemu ufa, a garnął się do Finleya jakby znał go od dawna. Śmieszne było to, kiedy obaj wylądowali na ziemi, ale piękniejszą scenę ujrzałem chwilę później. Josh głaskał psa, uśmiechał się i rozmawiał z moją siostrą jakby był zupełnie innym człowiekiem. Podejrzewałem, że w tamtym momencie stał się sobą. Tym bardziej chciałem się wszystkiego o nim dowiedzieć.

Wszedłem do piekarni, a przyjemne zapachy od razu mnie otoczyły. Właścicielka tego miejsca Aurora Fleming popatrzyła na mnie i od razu wzięła duże pudełko do którego zaczęła pakować pączki.

— Tyle samo co zwykle?

— Tak — odpowiedziałem, jednak po chwili wpadłem na pewien pomysł. — Zapakuj jeszcze cztery sztuki, ale do osobnego pudełka. Tego przeźroczystego. I niech każdy będzie z innym nadzieniem.

— Dobrze. Dla kogoś szczególnego ten prezent? — zapytała popatrując na mnie sugestywnie.

Aurora i ja byliśmy w tym samym wieku i w szkole zawsze trzymaliśmy się razem. W klasie nawet mieliśmy stoliki obok siebie i często na nudnych lekcjach wymienialiśmy się głupimi rysunkami. Raz, miałem wtedy piętnaście lat, nauczyciel od historii przyłapał mnie, kiedy rzucałem Aurorze zwiniętą w kulkę kartkę. Natychmiast ją zabrał i rozwinął. Obrazek który zobaczył sprawił, że poczerwieniał ze złości i z zażenowania. Natychmiast wezwał moich rodziców do szkoły i przy dyrektorze oraz przy mnie pokazał im co narysowałem. Moja mama wtedy wzruszyła ramionami, spojrzała po nas wszystkich i powiedziała: „To chyba dobrze, że mój syn rysuje dwa penisy, które się dotykają, jest przecież gejem. Gorzej gdyby były trzy lub cztery czy więcej. No, ale co kto lubi.” W tamtym momencie prawie spaliłem się ze wstydu i miałem ochotę zapaść się pod ziemię. W dodatku wyautowała mnie przed nauczycielami, a do tej pory niewiele osób wiedziało o mnie. Powiedziałem tylko rodzinie, wiedząc, że mogę na nich liczyć, Aurorze i paru innym osobom. Tylko jedna się ode mnie odsunęła, reszta wspiera po dzień dzisiejszy. Nigdy też nie miałem problemów z przyznaniem się przed samym sobą jaki jestem. Od początku siebie akceptowałem i to też pomagało w chwilach, kiedy nie każdy popierał to kim jestem. Na szczęście z biegiem lat to się zmieniało i cieszyłem się, że mieszkam w miejscowości w której większość osób była tolerancyjna.

— Cam, nie wiem jak daleko odpłynąłeś myślami, ale twoje zamówienie czeka na ciebie.

— Wybacz. Wspominałem ten dzień i sławne dwa penisy, które odkrył pan Shackelford. — Sięgnąłem do kieszeni po portfel.

— O, tak, pamiętam to. — Roześmiała się i otarła wyimaginowane łzy. — Cała klasa była ciekawa co takiego zobaczył historyk, że wyglądał jak te postaci animowane, którym uszami para wychodzi. Stare, dobre czasy. Zdradzisz dla kogo te pączki?

— Może dla mnie. — Puściłem jej oczko i zapłaciłem za zakupy.

Wyszedłem we wtórze jej śmiechu, który momentami przypominał rechot żaby. Zawsze mnie to bawiło. Kiedy była mała dzieciaki jej z tego powodu bardzo dokuczały. Broniłem jej i nazywała mnie swoim rycerzem. Mieliśmy wtedy może po pięć lat, a nasi rodzice już nas widzieli jako parę. Życie jednak pokazało dla mnie i Aurory zupełnie inną drogę. Ona wybrała za męża piekarza, a ja byłem sam. Sytuacja pod tym względem byłaby inna, gdybym kilka lat temu wszystkiego nie zepsuł. Poddałem się i to był koniec. Nie chcę powtórzyć tego błędu. Ta myśl sprawiła, że w jednej chwili wszystko się zmieniło i postanowiłem spróbować zawalczyć. Zresztą podświadomie zrobiłem to już wcześniej, czego dowodem były cztery pączki.

Wracając na posterunek spotkałem Sida Callowaya, który skończył swojego papierosa i zamierzał go wyrzucić na chodnik zamiast do znajdującego się niedaleko kosza.

— Sid, jeżeli to zrobisz będę musiał wypisać ci mandat. Barbara nie będzie zadowolona.

— Dzieciaku, nie możesz mi rozkazywać — powiedział mężczyzna. — Mam sześćdziesiąt osiem lat i więcej w swoim życiu przeszedłem niż ty.

— Zgadzam się i nie umniejszam tego, ale ja tu jestem szeryfem. Tam jest kosz.

— Jesteś upierdliwy. — Zaśmiał się przyjaźnie Sid.

— Nie bardziej niż twoja żona. Dziękuję i miłego dnia — życzyłem mu, kiedy wrzucił peta tam gdzie powinien się znaleźć. Nie wątpiłem jednak w to, że następnym razem resztka papierosa upadnie tam gdzie nie powinna. Taki był Sid. Nie lubił przestrzegać zasad. Mówił, że całe życie musiał to robić a teraz czuł się wolny.

Pełen energii wpadłem na posterunek i postawiłem pudło z łakociami na jednym z biurek i powiedziałem moim ludziom, aby się częstowali.

— Idę na lunch — poinformowałem ich.

— Na lunch? Przecież to pora śniadania — zauważył Morgan Flowers, który miał dzisiaj poranną zmianę.

— To będzie długi lunch. Gdyby coś się działo to będę u Almy.

— Czyje serce chcesz zdobyć tymi pączkami, szeryfie? — zapytała Anette.

Popatrzyłem na nią i miałem wrażenie, że się rumienię. Czy tak wyraźnie było widać, że to co trzymam w dłoni nie jest dla mnie? Nawet nie wiedziałem czy Josh lubi pączki. Najwyżej je wyrzuci.

— Z kawą u Almy będą najlepiej smakować.

— Ej, mamy tu dobrą kawę — jęknął Felix Samuelson. Pracował na posterunku dłużej ode mnie. Był najstarszy z mojej załogi i uwielbiał kawę. Mógłby ją pić litrami.

— Jakby co, to wiecie gdzie mnie znaleźć — powtórzyłem i wyszedłem.

Jak tylko znalazłem się na ulicy na moich ustach rozkwitł szeroki uśmiech. Podejrzewałem, że jestem obserwowany przez moich ludzi, ale nie obejrzałem się. Przeszedłem przez ulicę i ruszyłem w stronę baru Almy.

Jak tylko przekroczyłem próg lokalu, głowy wszystkich obecnych w barze osób skierowały się na mnie. W porze śniadania zawsze było mniej klientów niż kiedy przychodziłem na lunch, co było moim stałym nawykiem od kilku lat. Podejrzewałem, że zrobiłem niemałą sensację pojawiając się tutaj dużo wcześniej i to z pudełkiem pączków. Skinąłem głową im wszystkim, a niektórych pozdrowiłem i podszedłem do lady, gdzie Kate podawała klientce smakowicie pachnący omlet.

— Jak się masz, szeryfie? — zapytała uśmiechając się do mnie. — Coś na śniadanko polecić? Chyba, że to będziesz jadł? — Wskazała na pudełko, które trzymałem.

— Nie, dziękuję. W sumie do Almy przyszedłem.

— Pączki jej w prezencie dać?

— Nie, to nie dla niej. — Czułem się zakłopotany. Mogłem po prostu wieczorem zawieźć słodycze do domu Josha. Zostawiłbym je pod drzwiami dając mu tylko znać, że to ode mnie. Wymyśliłem jednak sposób, który wzbudzał u ludzi większą ciekawość. Po prostu chciałem dać Joshowi te pączki jak najwcześniej. Najlepiej gdybym je wręczył osobiście. Mógłbym wtedy spojrzeć w jego oczy, o ile on spojrzałby w moje i nie odwrócił głowy jak to zwykle robi.

— W porządku. Zawołam szefową. — Kate postanowiła mnie więcej nie torturować, co przyjąłem z ulgą.

— Jestem, jestem. — W tej samej chwili, kiedy kelnerka zamierzała spełnić swoją obietnicę, dotarł do mnie głos Almy. — Widzę, że prezent przyniosłeś.

— Mówi, że to nie dla ciebie — szepnęła jej Kate, a ja miałem wrażenie, że wszyscy klienci baru nastawiali uszu chcąc dosłyszeć każde słowo.

— O. Nie dla mnie. Chodź na zaplecze, Cam— zawołała mnie Alma od razu rozumiejąc sytuację.

— Nie chcę go wystraszyć — powiedziałem od razu do niej jak tylko znaleźliśmy się w bardziej prywatnej przestrzeni. — Mam dla niego zapłatę za wczorajszą pomoc, a to ode mnie. — Uniosłem pudełko z czterema pączkami.

— Podtuczyć go chcesz, to bardzo dobrze. Jest za chudy. Nie wystraszysz go. Mówił mi o pieniądzach, ale powiedziałam, że ich nie przyjmę, bo sam ma je odebrać. Nie wiem kto i co mu zrobił, ale serce się kraje na samą myśl o tym co to mogło być. Może kiedyś zaufa i opowie o swojej przeszłości.

Bardzo chciałbym aby tak zrobił. Chętnie bym go wysłuchał, ale raczej to nie ja będę odbiorcą jego słów.

— Chodź, nie stójmy tu tak w przejściu, bo jeszcze Kate uderzy nas drzwiami.

Przeszliśmy w stronę kuchni, gdzie Josh stał przy zlewie myjąc naczynia. Nie usłyszał nas z powodu grającej tutaj muzyki, więc mogłem przez chwilę mu się przyjrzeć i po raz kolejny dowiedzieć się, że moje serce wariowało z jego powodu. Część z tego była po prostu nerwami spowodowanymi tym jak zareaguje widząc mnie tutaj i czy przyjmie mój prezent. Nagle zwątpiłem w to czy dobrze zrobiłem przynosząc dla niego pączki. Alma musiała coś dostrzec i zrobiła wyraźnie mówiącą minę, że jestem głupcem i za dużo myślę.

— Może nie powinniśmy tak go zaskakiwać — szepnąłem, a ona na to pokręciła głową.

— Musi się nauczyć, że może nam zaufać.

Uważałem, że nic na siłę nie powinno się robić, ale ona znała go lepiej ode mnie. Może powinienem porozmawiać z mamą o Joshu.

— Josh, kochanie, przyszedł do ciebie Cameron.

Widziałem jak ramiona chłopaka spinają się, a mnie prawie zatrzymało się serce i do głowy wpadły myśli, że ucieknie. Alma jednak podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. Coś szepnęła do ucha, a on zakręcił wodę i wytarł ręce. Nagle wyschło mi w ustach, kiedy się do mnie odwrócił, i nie byłem pewny czy wydobędę z siebie jakiekolwiek słowo.

— Cześć, Josh. — Udało mi się coś powiedzieć. Chłopak nie patrzył na mnie, a ja się do niego nie zbliżałem. Wyjąłem z kieszeni munduru kopertę i nie wiedziałem co z nią zrobić. — Przyniosłem twoją zapłatę za wczorajszą pomoc. W banknotach tak jak prosiłeś. No i… To jest dla ciebie ode mnie. — Wskazałem na pudełko z pysznościami. Josh wciąż na mnie nie patrzył, ale dostrzegłem, że jego wzrok zatrzymał się na pączkach. — Dziękuję za wczoraj. Komputery teraz dobrze działają. Internet również. Szczególnie Paddy jest zadowolony — paplałem będąc podenerwowany. Nigdy mi się nie zdarzyło okazywać niepewności wobec innego mężczyzny. Tylko, że po raz pierwszy próbowałem rozmawiać z kimś kto się mnie tak bardzo bał. Jak miałem się do niego zbliżyć i sprawić, aby przynajmniej nie widział we mnie kogoś kto chciałby go skrzywdzić.

— Jak mówiłem system był przestarzały — odezwał się Finley. — W takim przypadku nawet najlepsze zabezpieczenia nie pomogą. Powinniście mieć dobrego informatyka.

— Mamy, ale wyjechał na wakacje z żoną, a ci z Twin Fals nie zawsze mają dla nas czas. W razie jakiejkolwiek awarii leżymy. Chyba, że ty mógłbyś nam w przyszłości pomagać.

— Nie sądzę. Nie mam kwalifikacji.

— Ale znasz się na tym — wtrąciła Alma. — Uratowałeś mojego laptopa przed wyrzuceniem.

— Muszę wracać do pracy — powiedział Josh, a ja nie chciałem, aby mi uciekł więc powiedziałem pierwsze co mi przyszło do głowy:

— Dziękuję, że pomogłeś dzisiaj mojej siostrze.

Od razu się tym zainteresował, a jego dwukolorowe oczy na moment skupiły się na moich. Ponownie moje serce zaczęło galopować, jakby chciało wystartować w jakimś wyścigu.

— Emma to moja siostra — dodałem.

— Jest miła. Buck jest świetny — szepnął, ale spojrzał w bok, a ja już zatęskniłem za jego pięknymi oczami.

— Świetny, ale zachciało mu się uciekać. Lubisz psy? — zapytałem, a w mojej głowie powoli zaczął kiełkować plan, który z każdą minutą przybierał wyraźniejsze kontury.

— Lubię. Naprawdę muszę wracać do pracy.

— W porządku. — Nie chciałem go dłużej powstrzymywać przed odejściem. Wolałem, aby wspominał mnie dobrze, a nie jako kogoś kto nadużył jego cierpliwości. — Zostawiam to tutaj. — Położyłem pączki na jakiejś szafce i nie mogłem sobie odmówić tego, aby jeszcze raz na niego spojrzeć. — Gdybyś czegoś potrzebował, to chętnie pomogę. Dam ci numer telefonu do mnie. — Wpadłem nagle na ten pomysł i dostrzegłem kątem oka, że Alma przewraca oczami, ale jej usta lekko uśmiechnęły się.

— Dam ci coś do zapisania. — Oddaliła się na chwilę, a chłopak wyglądał tak jakby się skulił w sobie. Tak bardzo chciałem do niego podejść, przytulić go i powiedzieć, że ktokolwiek go skrzywdził już nigdy tego nie zrobi. Mój instynkt wołał mnie do tego bym go chronił, a moje serce bym kochał Josha. Czy zdołam się kiedyś przebić przez otaczający go mur zanim sam upadnę?

Alma szybko przyniosła karteczkę i długopis. Napisałem numer swojego prywatnego telefonu. Zostawiłem wszystko obok pączków i koperty.

— Gdybyś czegoś potrzebował dzwoń. Nie ważne o jakiej porze. I wiedz, że zrobię wszystko, abyś był bezpieczny. — Jego oczy ponownie na chwilę zatopiły się w moich, zanim nie uciekł spojrzeniem, jak robił to zawsze.

— Dziękuję — powiedział, zerkając na to co mu zostawiłem i wrócił do pracy.

Wycofałem się, a Alma odprowadziła mnie do wyjścia z zaplecza.

— Też muszę wracać do pracy, bo Kate już mnie wołała — rzekła kobieta. — Byłeś tak zaaferowany Joshem, że niczego nie widziałeś. Postaram się, aby wziął twój numer i zjadł pączki. Nie je dużo, ale weźmie je do domu. Wpadniesz na lunch?

— Nie odpuściłbym sobie jajek na bekonie z frytkami i twojej kawy. — Ucałowałem ją w policzek, co zaskoczyło Almę.

— Jaki zadowolony jesteś. — Zaśmiała się.

Jak mógłbym nie być zadowolony. Josh ze mną rozmawiał. Wczoraj i dziś, po dwóch miesiącach mogłem przynajmniej przez chwilę się tym nacieszyć. Wyszedłem już nie czując niepewności. Czułem się wprost przeciwnie, a plan w mojej głowie właśnie wykiełkował.