W rytmie miłości - Rozdział 6

 Cześć. W dzisiejszym rozdziale w końcu poznacie tajemniczą Olianę, a raczej dowiecie się kto to jest. W każdym razie uwielbiam tę dziewczynę. 

Dziękuję za komentarze. :)

 

Przypominam, że do kupienia jest ostatnia część "Partnerów". Można ją nabyć tutaj: https://bucketbook.pl/pl/p/Partnerzy-tom-3-e-book/404

Cykl "Partnerzy" nigdy nie będzie publikowany w wersji darmowej. Miał być, ale Kochani, ja aby pisać, muszę jakoś zarabiać. Niestety za bardzo ta część dotąd się nie sprzedała. Także nie wiem, czy po prostu chodzi o pieniądze, czy bardziej o to, że wolicie teksty darmowe, czy nie chcecie kupować  moich tekstów. Przyznam, że to jest trochę przykre i odbiera chęci do pisania. Już niedługo skończę trzeci tom "Uśmiechu losu" i zastanawiam się czy w ogóle jest sens pisania. 

Pisanie zajmuje mi większość dnia. Nawet tak proste i krótkie teksty sprawiają, że aby je napisać, muszę zaniedbywać inne obowiązki. Są to długie, męczące godziny pracy przez kilka tygodni i to nad jednym tekstem. Nie mogę nawet czytać, bo muszę pisać, bo wiem, że niektórzy czekają na moje teksty. Pisanie nie jest łatwe. Szczególnie teraz kiedy chciałam trochę nadrobić stracony czas i w dodatku w ogóle w tym roku zrobić coś, aby był lepszy pod względem pisania i publikacji na Bucketbook. Teraz jakoś traci to dla mnie sens. Kochani, ja wiem, że jest teraz gorzej ze wszystkim, ale prawda jest taka, że abym mogła pisać, muszę zarabiać na tych tekstach. Co dam darmowe, to dam, ale nie wszystko. Poza tym ja zawsze wolę kupić tekst w całości, niż czekać na jałmużnę. Musiałam to napisać. Teraz zapraszam na rozdział. :)

Przepraszam za wszelkie błędy w tekście, był tylko raz poprawiany. 

 

Szkolne korytarze liceum sportowo artystycznego były długie i szerokie. Zbyt  długie dla Gerarda, który właśnie próbował dogonić idącą przed nim dziewczynę. Poruszała się na szpilkach jak modelka i nie mógł oderwać oczu od jej wspaniałych nóg. Przed chwilą dotykał tej niesamowicie gładkiej skóry i chciał więcej. Poszedł za nią, kiedy go zawołała, aby do niej dołączył. Zanim wstał, wyszła pierwsza z sali, w której grali w butelkę i wyglądało to tak jakby przed nim uciekała. Szła szybko, oglądając się od czasu do czasu na niego i uśmiechając. Podobało mu się to, bo miał wrażenie, że goni króliczka, a przecież to większa przyjemność niż go złapać i mieć. Z drugiej strony może mogliby zrobić coś więcej poza pocałunkiem. Martin powiedział, że dziewczyna wyglądała na chętną, a on równie chętnie by spróbował tego czego do tej pory próbować nie chciał. Na pewno nie z dziewczyną. Ta była pierwszą i nie zamierzał pozwolić jej uciec.

— Hej, zaczekaj — zawołał, ale ta udawała, że nie słyszy. — Chcę z tobą porozmawiać. Co się gapisz? — rzucił do przechodzącego nastolatka, który wyszedł z toalety i zapatrzył się na dziewczynę. — Nie dla psa kiełbasa — warknął.

Zamierzał popchnąć młodego, ale nieznajoma zniknęła mu za załomem korytarza, więc pobiegł za nią próbując uspokoić swoje serce. Serce, które przepełniało się strachem, że ją straci. Na szczęście czekała na niego przy schodach i dostrzegając go weszła krok za krokiem po stopniach do góry.

— Tam nie wolno nam dzisiaj jeszcze wchodzić — zawołał, by ją uprzedzić, że drugie piętro jest zamknięte. — Pieprzyć to i tak każdy tam wchodzi — mruknął pod nosem i podbiegł do schodów.

Pokonując szybko stopnie wsłuchiwał się w rytm jej kroków, które nagle ustały. Czekała na niego. Podekscytowany pokonał ostatnie schodki i znalazł się w kolejnym korytarzu. Stała przy oknie wpatrując się w coś za nim. Podszedł do niej i stanąwszy za nią spojrzał na to co ona. Widok świateł miasta oszałamiał, kiedy noc pokryła wszystko wokół. Niemniej to nie tym interesował się. Coś innego zaprzątało mu głowę. Zbliżył się bardziej do niej prawie dociskając klatkę piersiową do jej pleców. Lubił to, że była taka wysoka. Sam był wysoki, bo miał prawie metr dziewięćdziesiąt i bez szpilek ona będzie sięgać mu czubkiem głowy do ramienia. Idealnie dla niego.

— Wiesz, że jesteś piękna?

Pochylił się, aby dyskretnie wciągnąć zapach jej perfum. Były słodkie, upajające. Odważył się położyć dłonie na jej biodrach. Przylgnął do niej bardziej, a ona do niego. Jego penis budził się do życia zainteresowany w końcu dziewczyną w której było coś tak zaskakującego, że na to reagował. Może faktycznie trzeba było znaleźć tę jedyną i jest ze mną wszystko dobrze. Nie jestem chory – odetchnął z ulgą.

— Chciałbym znów cię pocałować. Masz miękkie włosy — powiedział, dotykając nosem jej loków. — Uwielbiam długie włosy. To moja słabość.

Odwróciła się w jego ramionach i spojrzała mu głęboko w oczy swoimi piwnymi. Uniosła dłoń i przesunęła palcem po jego wargach. Paznokcie miała pomalowane na wściekłą czerwień, taką samą jak jej szpilki. Rozchyliła swoje usta zachęcająco, więc uznał to za zaproszenie i pochylił się. Pocałował ją zapominając o delikatności. Naparł mocno na jej usta swoimi, rozchylając je językiem, a ona mu na to pozwoliła. Czując się ośmielony bardziej przesunął ręką wzdłuż jej ciała, aż pod sukienkę. Znów pragnął dotknąć jej skóry. Coś było w tej dziewczynie, że chciał posunąć się bardzo daleko. Nawet tutaj na korytarzu. Westchnął, kiedy znów gładkość uda w niego uderzyła i zbadał je palcami sięgając głębiej pod sukienkę. Chciał poczuć jej koronkowe majteczki i najlepiej je zdjąć. Ona jednak miała inne plany i przerwała pocałunek odpychając go na długość rąk.

— Co? Dlaczego? — zapytał oszołomiony i podniecony. — Myślałem, że… — urwał kiedy dziewczyna uniosła dłonie i wykonała palcami kilka ruchów. — Język migowy? Jesteś głuchoniema?

Dziewczyna ponownie zamigała, a on skinął głową.

— Słyszysz, ale po wypadku nie możesz mówić. I tak, znam język migowy. Mam głuchoniemego brata.

Wydawało mu się, że zaskoczył tym ją. Po tym znów wykonała kilka ruchów, a on się zaśmiał.

— Sądziłaś, że trafiłaś na ignoranta, osiłka pozbawionego mózgu? Aha, przystojnego bezmózgowca — dodał, po tym jak zamigała potwierdzając to, że jej się podoba. — Różnie mnie nazywali i nazywają, ale tak jeszcze nie. Mogę cię pocałować?

Uśmiechnęła się i zaprzeczyła uchem głowy.

— Chciałem posunąć się za daleko. Przepraszam, ale od dawna żadna dziewczyna mnie tak nie kręciła. — Właściwie nigdy żadna dziewczyna go nie kręciła, ale wolał tego nie mówić. — Możemy przystopować.

Skinęła głową, a potem słysząc czyjeś kroki spojrzała w bok. Ktoś przystanął na końcu korytarza patrząc na nich. Gerard pierwszy raz widział tego chłopaka i już miał go pogonić, kiedy tamten odszedł. Popatrzył na dziewczynę czytając to, co mówiła gestami.

— Musisz już iść. Dam ci numer telefonu. Chciałbym cię jeszcze spotkać.

Wyjęła telefon akurat w momencie, kiedy przyszła do niej wiadomość. Odczytała ją przewracając oczami i zamigała do Gerarda.

— To twój brat. Jesteś tutaj z bratem. Będziesz chodzić tutaj do szkoły? Nie. Twój brat tu chodzi. To tym bardziej zapisz sobie numer do mnie. Naprawdę chciałbym cię jeszcze zobaczyć. Poszlibyśmy na kawę i ciastko. — Wyciągnął dłoń i delikatnie odsunął jej z oka spadający kosmyk. Zrobił to tylko po to, by móc przynajmniej tak jej dotknąć.

Uśmiechnęła się do niego i wskazała na telefon, więc podał jej numer. Zapisała go sobie i ukryła urządzenie w kieszonce którą miała sukienka. Nawet tego nie zauważył. Potem dziewczyna pochyliła się i dała mu buziaka w policzek, by od razu odejść. Patrzył za nią dopóki nie zniknęła mu z oczu. Oparłszy się o parapet okna głęboko westchnął. Nie mógł już doczekać się tego, aż do niego napisze. Mógł wziąć od niej numer. Był zły na siebie, że nie pomyślał o tym. Nadzieja mimo wszystko, że ona skontaktuje się z nim, nie opuściła go ani na chwilę.

 

*

 

Tobias nie mógł powiedzieć, że był zaskoczony tym co zobaczył. Nie pierwszy raz widział Olianę, ale dlaczego rozmawiała z tym chłopakiem nie miał pojęcia. Emilly podczas przygotowywania plakatu opowiadała mu o ludziach ze szkoły i pokazywała zdjęcia. Nie pamiętał jak nazywa się ten chłopak, ale na pewno był kapitanem szkolnej drużyny piłki nożnej i nieciekawą osobą. Lubił gnębić innych. On i jego kumple. Dlaczego więc Oliana z nim rozmawiała? Na pewno dowie się wszystkiego jak spotka się z nią w samochodzie. Już do niej pisał w tej sprawie.

Ominął ludzi bawiących się na szkolnej imprezie i wyszedł na zewnątrz. W sumie miał poszukać rudzielca, ale ktoś inny zawrócił mu głowę i nie narzekał. Miał dobry seks. Chłopak był chętny, więc skorzystał. Rudzielec i tak jest zajęty. Nie wygląda mu na kogoś kto zdradza, więc dobrze się stało, że spotkał Christophera. Tylko czekał jak będzie, kiedy spotkają się w szkole. Może nie będą razem chodzić na zajęcia, ale chętnie by jeszcze skorzystał z tej dobrej dupci. Jedno co go zaskoczyło w tym wszystkim to, to że chciał posmakować chłopaka i nie używać prezerwatywy. Dotąd nie wchodziło to w ogóle w grę. Ryzykowny seks nie był dla niego, tak jak związki. Poza tym nie był pewny czy zdecydowałby się, nawet będąc z kimś na stałe, nie używać zabezpieczenia. Oliver raz mu powiedział, że to przez to, bo nie ufa ludziom. Może coś w tym jest. Ojczulek skutecznie nauczył go, że każdy zdradza. Owszem mama zarówno jego jak i Oliego były wierne dupkowi, ale jeden przykład mu wystarczył.

Wsiadł do samochodu, który kupił za własne, ciężko zarobione pieniądze. Nie chciał, aby babcia, a teraz ciocia dawały mu takie rzeczy. Samochód nie był najnowszy, ale jeździł i to się liczyło. Dziury w podłodze sam załatał i dopóki nie będzie stąpał po ziemi jadąc, to zostanie przy tym starym gruchocie.

Zobaczył Olianę w świetle lamp parkingowych. Szła w stronę samochodu. Wychylił się, by otworzyć jej drzwi. Usłyszał czyjeś gwizdanie mające świadczyć o uznaniu dla wyglądu przechodzącej dziewczyny i zaśmiał się.

— Gdybyście wiedzieli prawdę…

Dziewczyna wsiadła do samochodu i po zamknięciu drzwi zapięła pas.

— Szybko przyszłaś — stwierdził, uruchamiając silnik i po chwili wyjeżdżając z parkingu. — Rozmowa nie udała się?

— Mój brat mnie wzywał, więc przyszłam — powiedziała, by sięgnąć do swoich włosów na czole i po chwili je zdjąć. — Ciasna ta peruka — rzekł Oliver — ale robiła efekt.

— Widziałem.

Rzucił okiem na brata, ale wolał uważniej obserwować drogę. Rok temu miał wypadek, który spowodował, bo był nieuważny i nie chciał tego powtórzyć.

— Nie myślałem, że Oliana się jeszcze pojawi.

— Ja też nie, ale była mi potrzebna.

Oliana pojawiła się po wydarzeniach, kiedy ich ojciec prawie zabił Olivera za to, że ten jest gejem. Chłopak zamknął się w sobie do tego stopnia, że stracili z nim kontakt. Wtedy też pojawiła się ona. Nie była osobowością Oliego a raczej postacią, którą wykorzystywał do kontaktu z innymi. Była śmiała, urocza, uwodzicielska. Pozwoliła przetrwać ciężkie czasy i wrócić szesnastolatkowi do względnej normalności, a potem do życia takiego jakie teraz chłopak prowadzi. Pojawiała się czasami w złych chwilach lub kiedy jego brat lubił założyć sukienkę. Nie widział jej już od prawie roku.

— Do czego była ci potrzebna?— dopytywał brata Tobias.

— Do pokazania mojego seksapilu? Przecież wiesz jak uwielbiam seksowne rzeczy, bieliznę i tak dalej. — W końcu miał okazję założyć jedne z koronkowych majteczek, które tak lubił i dobrze się w nich czuł.  Podobały się Gerardowi. Tylko co powiedziałby chłopak, gdyby wiedział jaką prawdę one ukrywają. — Poza tym chciałem komuś utrzeć nosa i rozpocząłem swój plan.

— To znaczy?

Oliver w czasie drogi do domu opowiedział bratu o spotkaniu Gerarda Frosta w cukierni i zachowaniu chłopaka. W ogóle się go w tamtej chwili nie bał. Raczej chłopak go wnerwił i te jego zaściankowe poglądy.

— Dobra, ale po co ci Oliana?

— Rozkocha w sobie Frosta, a potem facet dowie się tego, że Oliana ma penisa. Tylko czy będzie mu to przeszkadzać, to pewny nie jestem.

— Dlaczego?

Tobias włączył lewy kierunkowskaz, by dać znać innym użytkownikom drogi, że będzie skręcał. Jego brat oparł się o drzwi, siadając bardziej przodem do niego. Chłopak rozpuścił swoje bardzo jasne włosy i zdjął z szyi szal. Nawet bez peruki w sukience i makijażu wyglądał jak dziewczyna. Jedyne co go w tej chwili zdradzało to jabłko Adama. Dlatego Oliver nosił szale lub golfy, by je zakryć, kiedy występował jako dziewczyna.

— Powiedział coś — bawił się peruką przesuwając palcami pomiędzy włosami — co dało mi do myślenia. Możliwe, że jest gejem, ale to odrzuca. Możliwe też, że nigdy z nikim nie był. Napalił się na mnie i był chyba zaskoczony, że czuje pociąg do dziewczyny.

— Jeżeli jest gejem, to może szóstym zmysłem poczuł, że nie jesteś dziewczyną.

— Może. Myślisz, że polubiłby moje seksowne majtki, gdyby wiedział, że jestem chłopakiem? — zapytał Oliver. Niczego nie ukrywał przed Tobiasem. Brat doskonale wiedział jaką ma bieliznę. Nigdy nie nosił takiej do szkoły, ale czasami w domu lubił coś takiego założyć. Wtedy w cukierni, kiedy Gerard go zaatakował słowami też taką miał.

— Jak się dowie to cię zabije. Bierzesz to pod uwagę?

— Biorę — szepnął Oliver wpatrując się w przednią szybę. Rozpoznawał tę okolicę i wiedział, że już zbliżają się do domu. — Chcę tylko dać mu lekcję, by wiedział, że nie traktuje się źle drugiego człowieka z powodu tego jakiej jest orientacji, co lubi, w co się lubi ubierać i tak dalej. Dzisiaj jak z nim rozmawiałem to nie wydawał się być takim draniem. Zna też język migowy. Ma głuchoniemego brata. No i wydawał się miły. Poza tym, że miał mnie ochotę przelecieć, to był miły i mądry.

Tobias nic na to nie odpowiedział, ale zaczął martwić się o brata. Chłopak chciał rozkochać w sobie największego dupka w szkole, potem wyznać mu prawdę. To oczywiście jest duży problem. Tylko większym problemem było to, co się stanie, kiedy te ich spotkania, które mogły być udane, sprawią, że Oliver zakocha się i jego serce zostanie złamane. Jego brat jest bardzo kochliwym chłopakiem. Łatwo oddaje serce, o jego ciele woli nie myśleć, bo też lubi je oddawać. Obaj mają coś z ojca i za bardzo lubią seks. Serce jednak jest ważniejsze, bo jest kruche. Niestety wiele razy Oli miał je złamane i ledwie je potem posklejał. Nawet jeżeli jeszcze nie kochał kogoś tak mocno, by chcieć z nim spędzić życie.

— Tylko sam nie wpadnij w tę pułapkę, którą zastawiasz.

— Nie wpadnę. Nie z nim. Nie jest w moim typie.

— Sądziłem, że samce alfa to właśnie twój typ.

— On nie.

Czemu Tobias w to jakoś nie wierzy?

 

*

 

Oliver wziął prysznic, uprzednio zmywając cały makijaż. Nauczył się profesjonalnie malować dawno temu i robił to z łatwością. Lubił to. Nie na co dzień, ale gdy chciał gdzieś wyjść wieczorem potańczyć nakładał lekki makijaż. Nie taki zmieniający go nie do poznania jaki zrobił dzisiaj. Prawdopodobnie następnym razem na spotkanie z Gerardem też coś podobnego musi nałożyć. Także kolorowe szkła korekcyjne na oczy. Te tylko zmieniały ich kolor, bo wzrok miał dobry. Dzięki nim jego niebieskie oczy stawały się piwne. Akurat tego nie lubił, bo potrafiły go potem boleć oczy. Niemniej nie mógł ryzykować, gdyby przypadkiem w szkole Frost go zaczepił i rozpoznał jego bardzo jasny błękit tęczówek.

Wrócił do pokoju w luźnej długiej koszulce, która spadała mu z prawego ramienia i luźnych spodenkach. Lubił spać wygodnie, a najlepiej nago. Wsunął się pod cienką, letnią kołdrę i sięgnął po telefon. Ułożył za sobą poduszkę tak, aby oprzeć się komfortowo i odnalazł numer Gerarda w aplikacji w której można rozmawiać z osobami, które ma się w kontaktach. Na szczęście nie wstawiał tutaj żadnego zdjęcia, które mógłby zobaczyć każdy z kim rozmawia. Zatrzymał chwilę palec nad ekranem, a potem kliknął na okienko z czatem.

Hej, przystojniaku. Pamiętasz mnie? :*

Odpowiedź nadeszła natychmiast. Tak jakby Frost czekał aż dziewczyna, którą dzisiaj poznał, odezwie się do niego.

Hej, piękna. Pewnie, że pamiętam. Szczególnie twoje piękne oczy i włosy. :)

Oliver nieświadomie uśmiechnął się i przygryzł wargę. Odsunął jeszcze wilgotne włosy za ucho.

Masz fetysz długich włosów?

Nie wiem. Lubię je po prostu.

To dobrze, że ja mam długie.

Dotknął swoich włosów, a potem napisał:

Co robisz? Ja już jestem w domu i leżę w łóżku.

Szkoda, że nie ma mnie tam z tobą. Nadal siedzę z kumplami na imprezie. Jeszcze trwa. Chyba do północy, czy jakoś tak. Żałuję, że uciekłaś.

Musiałam, Gerardzie. Kiedy zbliża się odpowiednia godzina, to zamieniam się w ropuchę.

Ha, ha. Pocałowałbym tę ropuchę i znów stałaby się księżniczką. XD

Czytał uważnie każde słowo, które pisał Frost i uśmiechał się coraz szerzej.

A co się stanie jak księżniczka pozostanie ropuchą?

Będzie moją ropuchą. :*

Oliver nie mógł oprzeć się wrażeniu, które w niego uderzyło. Gerard, o którym tyle słyszał, raczej czytał w mediach społecznościowych, ten który obrażał go w cukierni i ten z którym pisał, to tak jakby były zupełnie różne osoby. Złapał się na tym, że chciałby poznać tę część chłopaka która właśnie zadała mu pytanie:

Masz ochotę się jutro spotkać?

Jeżeli nie przeszkadza ci ropucha, to bardzo chętnie. :)

Super! To może o czternastej w cukierni u Harveya?

Zawahał się. Czy powinien tam iść z nim? Może lepsze byłoby inne miejsce. Tam przecież chodził on jako Oliver. Jakkolwiek lubił Olianę i przebieranie się w sukienki, tak wolałby nie kojarzyć później cukierni jako tej, gdzie był na randce z Gerardem w innej roli niż tym kim jest. Czyli Oliverem Grantem.

Hej, jesteś tam? A może znów mi uciekłaś, tak jak dzisiaj uciekałaś. Mogę cię gonić.

Nie uciekam. Zastanawiałam się tylko nad czymś.

Nad czym?

Co mam jutro na siebie nałożyć.

Dla mnie możesz przyjść bez niczego. XD

Oliver zachichotał. W jakiś dziwny sposób podjął decyzję o spotkaniu w cukierni.

Wszyscy wiedzieliby, że tam byłam. Coś ładnego wybiorę.

Będę na ciebie czekać. A może podjechać po ciebie do domu?

Nie!

To znaczy nie. Poradzę sobie. :*

Przez chwilę Oliver nie miał od chłopaka żadnej wiadomości i już sądził, że ten nie odpisze, kiedy nadeszła:

Muszę kończyć. Lowell się schlał i trzeba go odholować do domu, zanim dyrektorka na niego wpadnie. A już się mu przygląda.

Powodzenia i do zobaczenia jutro, przystojniaku. :*

Pa, śliczna.

Śliczna? Jestem przecież teraz ropuchą.

Nadal jesteś śliczna.

Grant westchnął.

— Co zrobisz jak się okaże, że naprawdę jestem ropuchą, ale nie taką jaką sobie wyobrażasz? — zapytał Frosta, którego tu z nim nie było.

Odłożył telefon i zgasił światło. Potem ułożył się wygodnie, przykrywając kołdrą i patrzył w sufit, mimo że nic nie widział poza ciemnością. Jego plan został rozpoczęty. Jutro kolejny krok. Tylko czemu, tak bardzo nie mógł się doczekać tego spotkania?