Skrawek nadziei - Rozdział 15

 Dziękuję za komentarze. :)

Cam

 

Chodziłem tam i z powrotem nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca. Nie potrafiłem być spokojny. Nie w takiej sytuacji. Co rusz patrzyłem na zamknięte drzwi, za którymi mogło dziać się wszystko.

— Szlag — burknąłem.

Potarłem spoconymi dłońmi o spodnie. Usiadłem na kanapie, po czym wstałem i wyszedłem na dwór. Na dworze było już ciemno. Jedyne światło, które padało wokół pochodziło od lampy wiszącej przy wejściu. Nie miałem pojęcia ile godzin minęło od czasu, kiedy byliśmy z Joshem u Whinksów. Wszystko to, co zdarzyło się później wymazało czas, ale pozostawiło wyraźne obrazy.

Pamiętam, że zadowolony wracałem, po tym jak odprowadziłem Josha. Czułem się tak niesamowicie, że kiedy odwiozłem psy, widać było po mnie każdą emocję, którą byłem upojony. Natychmiast stałem się obiektem żartów mojej rodziny oraz zostałem zaatakowany falą pytań, na które odpowiadałem milczeniem. Dla mojej rodziny było to odpowiedzią na wszystko.

Szybko od nich uciekłem z zamiarem dotarcia do domu, gdzie mógłbym zatonąć w świecie marzeń, które w mojej głowie zawsze się spełniają. Po tym jak wsiadłem do samochodu coś mnie jednak tknęło. Nagle poczułem, że muszę wrócić do Josha. Zapragnąłem go zobaczyć. Z nadzieją, że dobrze zareaguje na moją natrętną osobę pojechałem do niego. Zaparkowałem w stałym miejscu i niemalże przebiegłem odległość dzielącą mnie od domu Josha. W chwili kiedy stanąłem przed drzwiami chcąc zapukać, zobaczyłem, że są uchylone. Potem usłyszałem krzyk.

Natychmiast zadziałałem, wyjmując broń zza paska spodni. Nigdy się z nią nie rozstawałem, nawet kiedy kończyłem dyżur, bo czy na posterunku czy w domu zawsze byłem stróżem prawa. Wtargnąłem do wnętrza domu. Salon był połączony z kuchnią i nic tutaj nie wskazywało na to, że działo się coś złego. Po chwili, zza otwartych drzwi sypialni dotarł do mnie płacz, który rozdarł moją duszę na kawałki. Wszedłem tam gotowy na wszystko, ale nie na to co zastałem.

Josh leżał w szafie na kocach zwinięty w kłębek i płakał. Nie jak dziecko nawet, ale wył jak okrutnie zranione zwierzę, które potrzebowało pomocy. W tamtej chwili moje serce pękło. Schowałem broń i podszedłem do bezbronnego chłopaka. Nie zastanawiając się nad tym co robię chwyciłem go w ramiona niczym lalkę. Próbował się wyrwać, ale przytuliłem go mocno i zacząłem szeptać do ucha, że jestem z nim i jest bezpieczny. Nadal płakał, ale przestał się rzucać i wtulił się we mnie. Czułem jak się trzęsie całkowicie bezbronny. Poza tym, że dużo do niego mówiłem, nie wiedziałem jak mu pomóc.

W swoim życiu przeszedłem wiele różnych sytuacji zarówno w moim zawodzie jak i na gruncie prywatnym. Miałem do czynienia z różnymi ludźmi, często załamanymi, ale jeszcze nigdy nie miałem do czynienia z kimś, kto wyglądał mi na kogoś skrzywdzonego zbyt mocno. Złamanego. W dodatku byłem uczuciowo związany z tą osobą i tym bardziej poczułem się bezradny. Potrzebowałem pomocy i była tylko jedna osoba, która mogła temu podołać. Moja mama.

Przyjechała natychmiast po moim telefonie. To z nią teraz Josh pozostawał zamknięty za drzwiami jego sypialni. Dla mnie trwało to wieczność. Chciałem iść do niego, być przy nim i go wesprzeć. Musiałem jednak dać mu czas na rozmowę z najlepszym terapeutą jakiego mógł spotkać.

Pozostawiłem otwarte drzwi i usiadłem na najwyższym schodku.

— Cholera — szepnąłem pod nosem, przecierając twarz dłońmi. — Cholera — powtórzyłem.

Wpatrzyłem się w ciemność przede mną. Nocne powietrze było ciepłe, wyczuwałem w nim zapach lata, w którym pachniały polne kwiaty, trawy, zioła. Wokół grały świerszcze i gdzieś z oddali dolatywał do moich uszu rechot żab. Niesamowity czas i piękno, które nie było niczym zmącone. Za to w czterech ścianach domu, w sercu chłopaka o różnokolorowych oczach, rozgrywał się dramat.

 

*

 

— Cam?

Ocknąłem się i w pierwszej chwili nie wiedziałem gdzie się znajduję. Szybko jednak rozpoznałem miejsce.

— Musiałem przysnąć — zwróciłem się do mamy. — Co z nim?

— Upadł. Potrzebuje ciebie, aby się podnieść.

Natychmiast wstałem ze schodów. Rozumiałem słowa matki o jaki upadek chodzi. Chciałem być tym, który Joshowi pomoże, ale nagle zwątpiłem w to czy dam radę. Przystanąłem w drodze do sypialni.

— A co jeżeli… — Wziąłem głęboki oddech. — Co jeżeli on nie zechce mojej pomocy lub nie będę umiał tego zrobić?

— Idź i sam sprawdź. — W jej oczach widniało przygnębienie i troska, ale dostrzegłem także pełne zaufanie co do tego, że jestem w stanie mu pomóc.

— Co on ci… — zacząłem, ale nie pozwoliła mi dokończyć.

— Nic ci nie mogę powiedzieć. Tylko on może to zrobić, ale nie naciskaj.

Skinąłem głową, a potem odwróciłem się w stronę drzwi i jeszcze raz wziąwszy głęboki oddech, wszedłem do środka. W pierwszej chwili nie zobaczyłem go w przyćmionym świetle. Dopiero po chwili ujrzałem dwudziestotrzylatka siedzącego na podłodze tuż przy łóżku. Opierał czoło o zgięte kolana, a rękoma obejmował nogi. Wyglądał na tak bezbronnego jak ja się teraz czułem. Nie wiedziałem co robić, ale on wiedział. Uniósł głowę. Oczy miał opuchnięte, czerwone, włosy zmierzwione jakby wiele razy próbował je wyrwać.

— Cam — wyszeptał tak cicho, że ledwie go usłyszałem. Jednakże to wystarczyło, abym upadł przed nim na kolana. Postępując ostrożnie jak z dzikim, zranionym zwierzęciem położyłem dłoń na jego policzku. Na chwilę zamarliśmy obaj, ale potem wtulił twarz we wnętrze mojej dłoni. Jego oczy wypełnione ogromną dawką bólu patrzyły w moje wyrażając potrzebę pomocy.

— Josh, jesteś silny…

— Potrzebuję czuć się bezpieczny — wyszeptał, a ja pochyliłem się i złożyłem delikatny pocałunek na jego czole, a później oparłem swoje o jego i powtórzyłem to, co nie było pustym frazesem. Tak czuję i chciałem, aby on wiedział, że to co mówię nie jest zabawą.

— Josh, kochanie, prędzej bym pozwolił obedrzeć się ze skóry i przypiec żywcem niż skrzywdzić ciebie i dać to zrobić innym. Za dużo czuję, aby nie otoczyć cię kokonem bezpieczeństwa. — Czułem, że drży. Chwycił palcami moją koszulkę i przyciągnął mnie bliżej siebie.

— Wierzę ci. Dziwne, ale wierzę. Nie sądziłem, że jeszcze tak będzie. Mówisz inaczej niż on. On tak nie mówił. Nie czułem od niego tego dobra. Nie odchodź — poprosił, przysuwając się bliżej.

Nie zrobiłem żadnego kroku, który by mógł go wystraszyć. Pozwoliłem mu się przytulić i na to, aby to on decydował, a ja poddawałem się temu szczęśliwy, że mogę z nim być. Byłem gotowy go chronić. Objąłem Josha, a on skulił się w moich ramionach. Umieściłem nos na jego szyi i czując jego cytrusowy zapach otuliłem się nim. Starałem się nie rozmyślać o tym o kim wspomniał, by nie zacząć się denerwować. Po prostu siedzieliśmy tak i nie wiem ile czasu to trwało. Nie to było ważne. Nie w świetle wieczornych wydarzeń.

Powoli zasypiał w moich ramionach, a ja siedziałem przy nim na podłodze i upewniłem się, że go kocham. W chwili kiedy zasnął, przeniosłem go na łóżko. Był lekki jak piórko i przy mojej posturze, pomimo swojego wzrostu, wydawał się kruchy. Okryłem go kocem i po tym jak upewniłem się, że głęboko śpi, poszedłem porozmawiać z mamą.

W kuchni podała mi herbatę i oboje usiedliśmy w kuchni przy stole.

— Podałam mu leki uspokajające. Nic mocnego. Przez jakiś czas będzie spał.

Nie pytałem co się takiego wydarzyło, że moja rodzicielka podjęła decyzję o podaniu leków. Zawsze była przeciw czemuś takiemu, ale bywały sytuacje, że nie miała wyjścia.

— Zostanę z nim — powiedziałem. — Dopóki będzie mnie potrzebował nie zostawię go. Wiem, że nie możesz powiedzieć mi co mówił, ale było źle?

Przez chwilę byłem pewny, że nie odpowie, bo tylko patrzyła na mnie milcząco. Dopiero kiedy, moim zdaniem, minęła cała wieczność zabrała głos:

— Nawet słowo ciężko nie potrafi określić tego co się działo. — Zamieszała herbatę. — Będzie potrzebował długiej terapii, ale da sobie radę.

— Jest silny — stwierdziłem.

— Jest — przyznała. — Ale sam długo nie podoła wszystkiemu. Otwiera się na innych dzięki tobie. Na swojej życiowej drodze spotkał zło i żałuję, że nie mogę ci o niczym opowiedzieć.

— Nie musisz. Łatwo domyślić się, że ktoś z kim był skrzywdził go na pewno psychicznie. Fizycznie prawdopodobnie też, ale znam takich, co potrafili zagnębić człowieka wmawiając mu najgorsze rzeczy — mówiłem. — Sama wiesz, że to ludzie, których cechuje przesadna zaborczość, egoizm, dowartościowują się poniżając drugą osobę, siejąc niepewność na każdym kroku. Stosują agresję i przemoc fizyczną czy też psychiczną lub obie te rzeczy.

Nie odpowiedziała. Nie musiała, bo znałem jej odpowiedź. Josh spotkał kogoś takiego i w głębi mnie zaczęła rodzić się nienawiść do tego człowieka, którego nigdy nie spotkałem.

— Chcę, aby facet znalazł się na mojej drodze — szepnąłem złowrogo. Miałem pewność, że będę chciał go zabić za krzywdy, które wyrządził Joshowi. To uczucie spotęguje się, kiedy chłopak opowie mi o wszystkim, gdyż czułem, że to co sobie wyobrażałem to tylko mała część ogromnej góry lodowej.

— Spokojnie. Nie nakręcaj się, Cameron.

— Trudno tego nie robić, mamo. Powiedział ci kto to jest?

— Nie. On nawet mówiąc o nim nie wspomina jego imienia. Podejrzewam, że kiedy myśli o tym człowieku nie nazywa go w żaden sposób.

— Jakby chciał wymazać wszystko co z nim związane — szepnąłem bardziej do siebie niż do niej.

Porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, po czym odprowadziłem mamę do wyjścia. Poczekałem aż odjedzie. Zamknąłem zewnętrzne drzwi na klucz, przy czym odkryłem aż trzy zamki, które Josh zamontował. Wolałem nie myśleć czemu to zrobił, ale obiecałem sobie, że jeżeli tamten drań go szuka i znajdzie, to zrobię wszystko, aby już nigdy nie był w stanie skrzywdzić kogokolwiek.

Wróciłem do sypialni. Josh spał. Poprawiłem koc, którym był przykryty. Starałem się nie patrzeć na szafę, która była jego schronieniem. Prawdopodobnie spał w niej od kiedy wynajął ten dom. Przysiadłem na skraju łóżka i spojrzałem na niego. Nie mogłem nie zacząć zastanawiać się nad tym jakim był człowiekiem zanim przeszedł pranie mózgu. Na pewno nie był taki jakim go poznałem. To było łatwo wydedukować i nie potrzebowałem ani mojej mamy, ani opowieści Josha. Drobne kawałki układanki, które otrzymywałem dużo mi podpowiadały. Nie miałem jedynie pewności czy Joshua kiedyś wróci do tego jaki był. Jedno jednak wiedziałem na pewno. Nawet jeżeli zostanie takim jakim go poznałem, to w moich uczuciach nic się nie zmieni. Dla mnie zawsze będzie najważniejszy. Przecież kocham go.