Skrawek nadziei - Rozdział 1

Witam, na nowym blogu. Mam nadzieję, że ten nie będzie mi robił przykrych niespodzianek jak poprzednik. Dla osób, które są tutaj nowe: link do poprzedniego bloga macie po prawej stronie. Do dużo, dużo starszego bloga, z moim początkami, również tam link znajdziecie. :)

Nie wiedziałam co Wam tutaj dodawać. Wahałam się pomiędzy "Skrawkiem nadziei" a "Magnetyzmem serc". Wygrał Skrawek. Może to jest młodszy tekst, ale jest też bardzo długi. Ma on 30 rozdziałów plus epilog. Mam nadzieję, że przynajmniej połowa tego czasu, pozwoli mi na przygotowanie dla Was tekstu, który tak jak w przeszłości, ukazywać się będzie tylko na blogu. Owszem, pojawi się w sprzedaży, możliwe, że przed jego zakończeniem, ale pierwsza jego odsłona będzie blogowa. Pamiętacie "W sidłach miłości"? 

Romanse pisze się super, ale tęsknię za pisaniem o nastolatkach. Dlatego chciałabym napisać coś o nich i jak ja to mówię "rozwlec" się z tekstem, a nie tylko napisać tę parę rozdziałów i tyle. Także może to być coś tego typu jak wspomniany wyżej tekst, ale wiadomo będzie o czymś zupełnie innym, innych postaciach. Może ktoś z Sideł również się pojawi już jako dorosła osoba. Ale nic nie obiecuję, bo mogę o tym zapomnieć. Na tę chwilę pisać tego nie mogę. Ledwie ciągnę "Partnerów 2", ale myślę, że jesień bardziej będzie sprzyjać pisaniu, to wtedy zacznę blogowy tekst. :D 

Uch, rozpisałam się. Nie wiem czy to przeczytaliście. Mam nadzieję, że tak, bo to jednak jest ważne byście trzymali kciuki za realizację moich planów. 

Na tę chwilę zapraszam na "Skrawek nadziei". Opis macie w odpowiedniej zakładce u góry.

Całość tekstu można kupić tutaj: Bucketbook/Luana

Tekst będę publikować również na Wattpad.com Klik.

Tekst poprawiały: Ania D. RenataCh. Tamayori

Cam

Podałem przerażonego, czarno-białego kociaka pani Hudson, która objęła go trzymając przy piersi.

— Nie wiem jak mam ci dziękować, Cam. Bał się zejść, mimo że jest kotem — powiedziała sześćdziesięciolatka, wpatrując się we mnie z wdzięcznością. Uśmiechnąłem się do niej. Bardzo ją lubiłem. Jeszcze rok temu była nauczycielką w szkole podstawowej, zanim nie odeszła na emeryturę. Pamiętam jeszcze jak mnie uczyła. Dzięki niej wiedza szybko wpadała mi do głowy. Potrafiła tak ją przekazać, że tylko ignorant mógł mieć problemy.

— Jest jeszcze maluchem i wiele musi się nauczyć — odpowiedziałem, odwracając się po drabinę, którą zamierzałem zanieść do przybudówki domu, w którym kobieta mieszkała wraz z trzema kotami i schorowanym mężem. Ich dzieci wyjechały dawno temu i bardzo rzadko wracały do domu rodzinnego. Czasami robiły to raz na rok. Nie rozumiałem tego, bo sam nie mógłbym tak postępować.

Odniosłem drabinę i wróciłem do pani Hudson, która poczęstowała mnie herbatą. Nie odmówiłem, bo lubiłem z nią rozmawiać, a do tego wiedziałem, że ona tego potrzebuje. Opieka nad mężem, który od roku leżał przykuty do łóżka, nie była lekka. Starałem się pomagać jak tylko mogłem, choćby miała to być jedynie rozmowa przy porannej herbacie.

Usiadłem na werandzie małego domku i rozejrzałem się po okolicy wypełnionej bujną zielenią wiejskiego krajobrazu. Lato zaczęło się dwa tygodnie temu sprawiając, że wszystko wokół, każde źdźbło trawy, każdy krzak, kwiatek i drzewo obudziło się do pełni życia. Ptaki wokół śpiewały umilając spokojny poranek każdego z mieszkańców ulicy, przy której znajdował się dom pani Hudson. Miałem to szczęście, że udało mi się urodzić, wychować i żyć w małym miasteczku Sunriver, które otoczone polami i farmami dla wielu było nudnym miejscem, jednak dla mnie urokliwym siedliskiem. Wiem, że tym słowem najczęściej określa się własne cztery kąty, w których zapuszcza się korzenie na zawsze, ale dla mnie całe to miasteczko było domem. Znałem w nim każdy kąt, każdego mieszkańca i często ich sekrety te mniejsze i większe. Od kilku lat pracowałem tutaj jako szeryf. Nie miałem powodów do narzekań, mimo że częściej zdejmowałem przerażonego kociaka z drzewa, rozsądzałem sąsiedzkie spory toczące się o zdeptanie małych, białych kwiatków rosnących przy podjeździe, czy upominałem braci Whinks by nie dawali sobie po mordzie jak wypiją za dużo w barze, niż łapałem przestępców. Zdarzyło się również czasami dać komuś mandat za nieprzestrzeganie przepisów, czy młodzieży za wandalizm, kiedy za bardzo nudziła się. Mieliśmy też tutaj turystów, którzy czasami gubili drogę na szlakach w lesie i trzeba było im pomóc ją odnaleźć.

— Edward śpi — powiedziała pani Hudson, stawiając na stoliku eleganckie filiżanki ze złoconymi ornamentami na brzegach. Ubóstwiała takie rzeczy, podczas gdy ja mógłbym wypić herbatę ze zwykłego kubka. — Miał ciężką noc.

W jej głosie poza zmęczeniem dosłyszałem też strach. Jej mąż powoli odchodził z tego świata. Każdy bałby się, gdyby stanął przed taką sytuacją. Podejrzewam, że ja również, ale wątpiłem w to bym kiedykolwiek miał u swojego boku kogoś, kto spędziłby ze mną życie, więc ani ja, ani ta druga osoba tego nie doświadczymy.

Długo rozmawiałem z moją byłą nauczycielką, wspominając wydarzenia sprzed lat. Zaproponowałem ponownie pomoc przy panu Hudsonie, mógłbym choćby go umyć, ale odmówiła. Chciała sama się nim do końca zajmować. Pielęgniarka, która przychodziła była bardzo pomocna. Dlatego też, coraz bardziej dziwiłem się trójce dzieci Hudsonów. Ich ojciec był nie tylko ciężko chory, ale umierał, a od pół roku żadne z nich ich nie odwiedziło. Smutne, ale nie miałem na to wpływu. Mogłem mieć jedynie nadzieję, że któreś z nich opamięta się. Szczególnie, że mieli w tym domu szczęśliwe dzieciństwo. Wszystko było dobrze do chwili, zanim nie porwał ich świat i intensywne życie w dużym mieście.

Po wypiciu herbaty i zjedzeniu kilku upieczonych przez panią Hudson ciasteczek, pożegnałem się z nią. Pogłaskałem też białego kota, który w czasie rozmowy przyszedł do nas i wskoczył na moje kolana, podczas gdy potrafił unikać każdego, kto nie mieszkał w tym domu. Lubiłem zwierzęta, a one to czuły i odwzajemniały mi się tym samym.

Wróciłem na posterunek, który znajdował się niedaleko centrum Sunriver, tuż przy rynku. Nie był to duży budynek, ale mieścił areszt, w którym mogliśmy się pochwalić dwoma celami często odwiedzanymi przez pijanych braci Whinks. Ich całonocne kłótnie aż do wyczerpania, były słynne na całe miasto. Dowodziłem małym zespołem składającym się z czterech pełnoetatowych funkcjonariuszy, którzy pracowali na zmianę. Wśród nas były także dwie dyspozytorki i dwójka młodych ludzi, którzy przygotowywali się do zawodu policjanta. Głównie zlecano im bieganie po kawę i pączki, pilnowanie więźniów, pisanie raportów, gdyż nikt z nas nie lubił papierkowej roboty. Wbrew temu co działo się tutaj, wydawałoby się, że biurowej pracy nie ma dużo. Nic bardziej mylnego. Musieliśmy spisywać wszystko do czego nas wzywano, nawet jeżeli, było to rozsądzenie małego sąsiedzkiego sporu.

— Pieprzony komputer! — krzyknął zza swojego biurka Paddy Wiliamson. Uderzył monitor pięścią. — Czy ta elektroniczna bestia musi zawsze się wieszać? — zapytał bardziej sam siebie, a nie swoich współpracowników. Nie dostrzegł, że stoję przy wejściu do pokoju w którym pracowali.

— Gdybyś nie oglądał na nim tylu pornoli, to by tego nie robił. — Zaśmiał się Henry Silverman siedzący naprzeciwko Paddiego.

Ich biurka łączyły się ze sobą, także obaj znajdowali się twarzą w twarz, ale stanowiska pracy oddzielone były od siebie niską przegrodą. Na obu biurkach stały komputery, leżały akta, a obok znajdowały się zdjęcia w ramkach. Paddy na swoim miejscu pracy miał zawsze duży bałagan i nieraz upominałem go, aby posprzątał. Robił to, tylko dwa dni później było to samo, więc za którymś razem odpuściłem. Poza ich biurkami znajdowały się jeszcze dwie pary takich zestawów oraz stanowisko dyspozytora. Przy ścianach stały szafy z drzwiami żaluzjowymi i płytowymi. Część z nich była zamknięta na klucz. W pokoju znajdował się także stół, przy którym można było usiąść i coś zjeść. Nowy ekspres do kawy, na który wszyscy złożyliśmy się, zajmował główne miejsce na szafce, tuż obok puszek z kilkoma rodzajami herbaty oraz kawą. Z boku stała niewielka lodówka. W kącie natomiast swoje miejsce znalazła tablica korkowa służąca nam do przypinania na niej zdjęć sprawy nad którą się pracowało. Od dawna nic takiego nie miało miejsca, więc znajdowały się na niej rysunki wykonane przez dzieci Henry’ego.

— A ty sądzisz, że jeśli ty oglądasz, to i inni także — odparował Paddy. — Ten trup to już tylko na złom się nadaje. — Ponownie uderzył komputer.

— Zostaw — powiedziałem, wchodząc głębiej do pokoju — trzeba wezwać informatyka który się tym zajmie.

— Mamy jednego informatyka w mieście — wtrąciła nasza dyspozytorka Anett. —Wyjechał na dwa tygodnie na wakacje. Trzeba by kogoś wezwać z Twin Falls, ale zanim oni się ruszą to nasz już wróci.

— Pogonię ich — rzekłem idąc w stronę swojego gabinetu.

— Szefie, co mamy zrobić z tymi śmierdzielami w areszcie? — zapytał Wiliamson, który pracował ze mną od trzech lat. Miał dwadzieścia osiem lat, pociągłą twarz, duży nos wielokrotnie złamany i piwne oczy. Mimo swojego wieku dorobił się niewielkiego brzucha. Niedawno się ożenił, a jego żona niedługo miała rodzić.

— Zapomniałem o nich. — Westchnąłem ciężko i zawróciłem, by pójść do części budynku, w którym mieścił się areszt. Zastałem tam mojego praktykanta, który drzemał przy biurku. Zerwał się kiedy usłyszał, że ktoś wchodzi.

— Nie śpię, czuwam.

— Daj spokój, Owen. Powinieneś już dawno iść do domu. Siedziałeś tutaj całą noc.

— Pójdę, ale dzwonił Adam i pytał czy może przyjść dopiero w południe, a ja mogę do tej pory siedzieć.

— I tak trzeba ich wypuścić. — Zerknąłem do cel i skrzywiłem się, kiedy dotarł do mnie zapach strawionego alkoholu. O całej reszcie fetoru jaka uderzyła we mnie, wolałem nie myśleć. — Jak chcą, niech śmierdzą u siebie w domu. — Dwaj wielcy mężczyźni wyglądający tak samo spali na pryczach, chrapiąc. Wczoraj znowu urządzili awanturę w barze i tutaj wylądowali. Bracia Whinks na ogół byli sympatycznymi facetami i żyli ze sobą w zgodzie, ale kiedy przesadzili z alkoholem od razu skakali sobie do oczu. Z tego co wywnioskowałem, to nadal chodziło im o dawną sprawę. Kilka lat temu jeden drugiemu ukradł dziewczynę. Według mnie ich kłótnie i tak nie miały sensu, bo ta dziewczyna ostatecznie zostawiła ich obu, nie zamierzając pracować na farmie.

— Całą noc rzucali się na siebie. Gdyby nie siedzieli w osobnych celach to musiałbym ich skuć.

— Nie wiem czy to by pomogło — rzuciłem.

— Czy oni kiedyś przestaną prowadzić te swoje pijackie wojny? — zapytał Owen ziewając. — Przecież bez tego są sympatyczni. Takie dwa wielkie miśki.

— Nie byliby sobą, gdyby przestali to robić — odpowiedziałem i załomotałem w kraty, by obudzić dwa wielkoludy.

*

Lubiłem jadać lunche w jadalni u Almy, która gotowała najlepiej na świecie. Nigdy nie powiedziałbym tego mojej mamie, która szczyciła się swoją kuchnią. Zamówiłem jajka na bekonie z frytkami i do tego solidną porcję czarnej, mocnej kawy. Wszystko pachniało znakomicie i smakowało jeszcze lepiej. Bekon pod moimi zębami chrupał tak jak powinien, kiedy moje myśli i tym razem skierowały się w stronę, w którą nie chciałem, aby poleciały. Nic jednak na to nie mogłem poradzić, bo od dwóch miesięcy, kiedy tylko tu przychodziłem, mogłem myśleć jedynie o jednej osobie. Pracował na zapleczu. Miał włosy koloru słomy, które oświetlone mocnym słońcem stawały się dużo jaśniejsze. Wyglądał jakby skończył dopiero dwadzieścia lat i był zdecydowanie za chudy. Miał pełne usta, które nigdy się nie uśmiechały, a jego dolna warga często była gnębiona przez zęby. Najbardziej przyciągały mnie do niego dwukolorowe oczy. Jedno było piwne, a zieleń drugiego była głęboka niczym kolor trawy latem pokrytej rosą. Nie to jednak zwracało moją największą uwagę.

Oczy chłopaka pomimo swego niesamowitego wyglądu i przyciągania sprawiały, że moje serce cierpiało. Tylko raz byłem na tyle blisko ich właściciela; miałem jedynie ułamek sekundy, dopóki ode mnie nie uciekł by dostrzec jak wiele kryje się w nich bólu, smutku, przerażenia i pustki, która nawet mnie chciała pochłonąć. Nie miałem pojęcia kim jest Josh Finley, który zamieszkał w Sunriver dwa miesiące temu, a mimo tego moje serce rwało się do niego niczym pies gończy do biegu na polowaniu. Nie zamierzałem jednak polować na chłopaka. Szczególnie, że bał się mnie. Za każdym razem, kiedy chciałem do niego podejść, by porozmawiać, panikował, a ja wycofywałem się bez względu na to, jak bardzo mnie intrygował i jak bardzo chciałem go poznać.

— Dolać ci do pełna? — spytała Kate, kelnerka, która wyciągnęła do mnie pełen dzbanek kawy uśmiechając się szeroko.

Zajrzałem do swojego kubka zaskoczony stwierdzając, że wypiłem czarny napój i nie wiedziałem kiedy to zrobiłem.

— Tak, poproszę, i dzięki. — Uwielbiałem kawę. Szczególnie od Almy. Nie tylko gotowała najlepiej na świecie, ale parzyła znakomitą kawę. Gdybym mógł piłbym ją litrami, nie zważając na to jak bardzo jest to niezdrowe.

— Wciąż się gapisz w drzwi na zaplecze — powiedziała uzupełniając mój kubek. — Josh jest na swojej zmianie.

— Skąd wiesz o kogo mi chodzi? — zapytałem, a ona tylko zaśmiała się.

— Nie jestem ślepa, skarbie. I nie ma to nic wspólnego ze wzrokiem. — Wskazała palcem na swoje okulary, które musiała zacząć nosić pół roku temu. Pomiędzy brwiami miała dwie głębokie zmarszczki, a włosy związała w koński ogon. — Mój szósty zmysł podpowiada mi to i owo. Poza tym to nie pierwszy raz, kiedy to robisz.

— Hej, Kate, przestań podrywać szeryfa, bo i tak spódniczek nie lubi i dolej mi tu kawy — zawołał męski głos z końca lokalu.

— Zamknij się, Roy. Dostałeś co miałeś dostać — odpowiedziała Kate równie głośno. — Twoja żona by mnie ukatrupiła gdybym ci kawy dolała. Twoje serce będzie mi wdzięczne tylko za jeden kubek dziennie.

— Pieprzone baby. Uparłyście się, żeby człowiekowi odebrać trochę przyjemności. — Usłyszałem i zgadzałem się z nim, chociaż nie powiedziałbym tego na głos. Roy McDonald miesiąc temu przeżył mały zawał. Właściwie było to tylko ostrzeżenie, ale od tego czasu jego żona zmuszała go do większego ruchu, diety i kazała ograniczyć kawę do jednego małego kubka dziennie.

— To twoja pompka chciała przestać działać, a my ją tylko ratujemy — rzekła kelnerka. — Wody ci naleję.

— A idź mi, kobieto, z tą wodą.

— Jak sobie życzysz, Roy. — Odwróciła się do mnie puszczając mi oczko i odeszła do klienta, któremu mogła dolać kawy.

Cieszyłem się, że w przeciwieństwie do Roya MacDonalda ja mogłem napić się tego co lubiłem. Skończyłem swój posiłek i wziąłem kubek pomiędzy dłonie, by tym razem delektować się moim napojem. Siedziałem przy wielkim oknie, z którego widać było całą ulicę i budowle znajdujące się przy niej. Obserwowałem jak klienci wychodzą ze sklepu ogrodniczego Larry’ego O’Bannona, przed którym właściciel już o świcie wystawił swoje reklamy. Obok znajdował się damsko-męski zakład fryzjerski, a także piekarnia, której interesy szły kwitnąco. Stary Sid Calloway przeszedł obok niej i rzucił papierosa na chodnik. Powinienem wyjść i go upomnieć, a mimo to nadal siedziałem wygodnie na czerwonej kanapie, jakbym czekał na coś. Raczej na kogoś. Naprawdę powinienem dać sobie z nim spokój. Moje serce jednak tego nie chciało i wystarczyło, że tylko pomyślałem o wycofaniu się, a już niezmiernie mocno bolało.

Podskoczyłem, kiedy poczułem na ramieniu rękę. Spojrzałem najpierw na nią, a potem na jej właścicielkę, Almę. Kobieta mogłaby być moją mamą, a mimo tego traktowałem ją jak przyjaciółkę.

— Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. Byłeś taki zamyślony.

— W porządku. Nic się nie stało. Lepsze to niż oberwanie naleśnikiem od dzieciaka Petersenów. — Spojrzałem na czteroletniego chłopca z burzą rudych loków, który spoglądał na mnie zza ramienia matki. Wczoraj rzucił we mnie swoim naleśnikiem. Betty z policzkami pokrytymi czerwienią, przepraszała mnie za zachowanie syna i uparła się dać mi pieniądze na pranie mojego munduru. Oczywiście nie wziąłem ich od niej znając jej sytuację, ale postawiła mi kawę i na to zgodziłem się.

— Lubi cię i chciał zwrócić twoją uwagę. Jak smakował posiłek?

— Jak zwykle był wyśmienity. Co ty robisz, że każdego dnia zamawiam to samo, a to jest coraz lepsze?

— Pochlebca z ciebie, Cam. Mnie już nie musisz komplementować. Za stara na to jestem. — Wzięła talerz i leżące na nim sztućce. Nie mogłem wyzbyć się myśli, że Josh ich dotknie chcąc umyć. Pracował tutaj na zmywaku. Alma chciała zrobić z niego kelnera, ale wolał ukryć się na zapleczu by uciec przed ludźmi. Podejrzewałem, że gdyby mógł, to w ogóle by się z ludźmi nie widywał. Nie mógł jednak schować się całkiem przed nimi, bo musiał robić zakupy, dzięki czemu widywałem go w sklepie. Chodził też w niedzielę na mszę. Zawsze siedział w ostatniej ławce tak jak ja, ale jeszcze nie zdarzyło się, byśmy usiedli obok siebie.

— Do starości brakuje ci jeszcze sporo lat. — Dopiłem kawę i oddałem jej kubek. Musiałem się zbierać by zająć się obowiązkami. Byłem też zmuszony znaleźć informatyka, bo kiedy wychodziłem z posterunku cały system padł, a telefon w Twin Falls nie odpowiadał.

— Dziękuję. Na ciebie zawsze można liczyć. — Uśmiechnęła się.

— A dopiero mówiłaś, że nie potrzebujesz komplementów.

— Kobieta zmienną jest — odrzekła wesoło. — Wpadnij jutro, może w końcu zamówisz coś innego niż to tłuste jedzenie. Nie boisz się, że pójdziesz w ślady Roya?

— Nie, bo nie siedzę na dupie całymi dniami, tak jak on i nie zbieram w żyłach cholesterolu. — Wstałem rzucając zapłatę za posiłek na blat. — Muszę być w formie zawsze i wszędzie. Także to co zjem, to stracę podczas biegania i ćwiczeń. W sumie czy traci się kalorie podczas zastanawiania się gdzie znajdę informatyka? — zapytałem od niechcenia.

— Wątpię w to. A co się stało? — zapytała z zainteresowaniem, obserwując jak mały Petersen próbuje do nas podejść, ale się dzisiaj zrobił wstydliwy w przeciwieństwie do wczorajszego dnia.

— System na komendzie padł. Paddy próbował rozwalić komputer.

— To nie możesz zadzwonić do Gabe’a? — zapytała.

— Podobno wyjechał na urlop. W Twin Fals nikt nie odpowiada, jakby każdy wyjechał. Pójdę już. Do jutra.

— Pozdrów rodziców. Umówiłam się z twoją mamą na co sobotnie ploteczki.

— Dobrze, że mnie uprzedzasz. Wpadnę tam po ploteczkach — odpowiedziałem żartobliwym tonem, a Alma roześmiała się.

Przechodząc obok rudowłosego loczka jak nazywałem malca, poczochrałem go po głowie na co zachichotał. Ukłoniłem się jego mamie zwracając uwagę na to, że czytała ogłoszenia o pracę. Już wychodziłem, kiedy usłyszałem jak Alma woła mnie po nazwisku, a twarze licznych klientów zwróciły się w moją stronę:

— Archer. Znam jednego informatyka, ale nie wiem czy będzie chciał pomóc — powiedziała zbliżając się do mnie cały czas trzymając tacę z brudnymi talerzami. Jej wzrok powędrował w stronę drzwi prowadzących na zaplecze, a moje serce szybciej zabiło. — Naprawił mój komputer jakby był jakimś magikiem. Zapytam go czy by mógł pomóc.

Byłem w stanie jedynie kiwnąć głową, myśląc już o tym co zrobię w sytuacji, kiedy się zgodzi i pojawi na posterunku i miałem nadzieję, że wtedy tam będę, a nie w lesie szukając zaginionych turystów czy zdejmując kolejnego kota z drzewa. Oszalałem — pomyślałem wychodząc z klimatyzowanego baru prosto w upalne powietrze.