W rytmie miłości - Rozdział 89

 Hejo, dziękuję za wszystkie komentarze. Przepraszam, że na nie nie odpisuję, ale ledwie znajduję czas na pisanie choćby przez chwilę tekstu. Moja praca jednak przynosi efekty i już zbieram swoje ogórki. 

Przed Wami przedostatni rozdział tego tomu i serii. Wielu z Was się ona podoba, wielu nie. Zdaniem kogoś moje stare teksty były lepsze, a teraz jestem wypaloną  pisarką. Może tak. Nie wiem. W każdym razie szkoda, że ta osoba osądza tekst po jednym rozdziale. Nie bierze pod uwagę tego, że tekst ma taki styl nie inny oraz wielu różnych czynników. Jestem ciekawa do jakich tekstów porównuje ten. Także jeżeli zajrzysz tu Anonimie, to chętnie się tego dowiem. Ale dziękuję za prawdę, która została napisana. To cenię. Także każdego proszę o prawdę, a nie "o jaki super tekst", a potem o tym samym tekście ta sama osoba mówi: "ale badziew". 

W każdym razie bez względu na to czy ten tekst jest dobry, zły, to dobiega końca. Za tydzień ukarze się ostatni rozdział. Epilog jest tylko w wersji kupnej tekstu, nie będzie on publikowany na blogu. 

Co do bloga, to przez wakacje pozostanie pusty. Co najwyżej będę wrzucać tutaj jakieś informacje, jak choćby ta, że szukam bety. Bo szukam kogoś do pomocy. 

A i jeszcze jedno, nie jestem pisarką. Jestem po prostu autorką tekstów i tyle. Pisarka jest zawodem, którym trudnią się takie osoby jak Nora Roberts, Magdalena Kordel itd.

Pozdrawiam. :)

Micah pożegnał się z wujkiem. Obiecał mu, że jutro wpadnie do niego na obiad. Co prawda wujek średnio umiał gotować, ale jak mu pomoże, to wyjdzie z tego coś, co będą mogli zjeść, bez krzywienia się. Potarł oko dłonią. Jak robił to w dzieciństwie mama zawsze mówiła, by tego nie robił, ale ten nawyk nigdy mu nie przeszedł. Poza tym był zmęczony. Dzisiaj w klubie wieczór był wyjątkowo długi i duszny. Ludzie chcieli, by kilkukrotnie bisował. Kochał śpiewać, ale nie miał aż tyle praktyki, by robić to bez przerwy. Głos i tak mu lekko zachrypł. Nie narzekał jednak, bo sporo tego wieczoru zarobił.

Zazwyczaj, wolał chodzić schodami, ale dzisiaj skorzystał z windy. Już w niej wyjął klucze do pokoju, bo jego marzeniem było po prostu paść na łóżko i spać. Wyszedł z windy. Pobrzękując kluczami w dłoni, którymi bawił się, ruszył w górę korytarza, by po chwili stanąć jak wryty. Jego oczom ukazała się skulona pod ścianą postać, która wciąż miała na sobie te same ubrania co podczas ich spotkania. Tylko teraz były wymięte.

— Co ty tu robisz?

Chłopak uniósł głowę. Micah aż sapnął, kiedy zobaczył, że oczy Korna są czerwone,  policzki wilgotne.

— Co się stało? — zapytał pomagając mu wstać.

Mahawan w ogóle nie przypominał tego pewnego siebie człowieka. Wydawało się jakby tamta postać gdzieś zniknęła,  jego miejsce zajął ktoś kogo przygniotło coś ciężkiego. Horton przypomniał sobie tamten telefon. Musiało stać się coś bardzo złego. Na razie nie pytał więcej. Wpuścił Korna do mieszkania,  potem, kiedy ten zdjął buty, zaprowadził go na łóżko.

— Zrobię ci coś do picia — powiedział.

Jeszcze nie zdążył odwrócić się, kiedy Korn chwycił go za rękę, przyciągnął lekko do siebie,  potem pochylając się oparł głowę na jego brzuchu. Ręce owinął wokół pasa Micaha. Horton wsunął palce we włosy Thapakorna głaszcząc go i z mocno ściśniętym gardłem, zapytał:

— Co się stało?

Podejrzewał, że ktoś mógł umrzeć w rodzinie chłopaka, ale wolał nie wypowiadać tego na głos. Mogło przecież chodzić o coś innego.

— Moja mama jest w szpitalu. Jest bardzo chora. Miała… Miała rano wylew. Lekarze mówią… — przerywał co jakiś czas, by wziąć oddech, kiedy jego głos łamał się. — Lekarze mówią, że chyba nie przeżyje.

Mama dla Korna była najbliższą mu osobą. To jej powierzał swoje sekrety. Ciepła, zawsze go rozumiejąca i kochająca. Z ojcem nie miał takiego kontaktu. Był to mężczyzna chłodny, nieustępliwy i apodyktyczny. Nigdy nie chciał stracić mamy. Żałował, że wyjechał. Mógł te tygodnie spędzić z nią. To jednak ona nalegała, aby skończył edukację w Stanach. To tutaj ją zaczął,  system nauki w szkołach średnich, jej zdaniem był znacznie lepszy niż w Tajlandii. Jego droga na studia stała otworem. Teraz wolałby nie studiować, nic nie robić, byle tylko jego kochana mama wyzdrowiała.

Micah, w pierwszej chwili, nie wiedział jak zareagować. To nie była śmierć, o której myślał, ale ta gdzieś krążyła w pobliżu mamy Korna. Nie można było jednak mówić, że zwycięży. Śmierć czasami przegrywała.

— Posłuchaj — mówił, nie przestając głaskać chłopaka po głowie, co trochę uspokajało Korna — ona wciąż żyje. To stało się dzisiaj, więc lekarze muszą jej dopiero pomóc, aby rokowania były lepsze.

— Jeżeli przeżyje będzie częściowo sparaliżowana — odpowiedział Mahawan. Wciąż przytulał głowę do brzucha Micaha. Żałował jedynie tego, że nie może wymazać z pamięci, co powiedziała mu ciocia. — Ale nie tak, jak osoby, które nie chodzą. Nie będzie mogła mówić, pewnie ruszać się, sama sobie nie poradzi. Może będzie mogła porozumiewać się tylko oczami. O ile będzie…

— Cii. Nie myśl o tym. To chyba nie zawsze tak jest. Ludzie wychodzą z takiego stanu. To się zdarza.

Korn uniósł twarz, by spojrzeć na chłopaka i powiedział cichym głosem:

— Jej nie dają szans. Jest bardzo źle.

— Ale cuda się zdarzają. Rozumiesz? Dopóki ktoś żyje, jest nadzieja — odpowiedział Micah, tak znanym frazesem u osób, które nie chcą stracić nadziei.

Chwycił w dłonie twarz Korna i pochylając się do siedzącego na łóżku chłopaka, pocałował go. Zanim się odsunął, zatrzymał przez chwilę usta na jego, by jeszcze raz go ucałować, po czym zapytał:

— Kiedy wyjeżdżasz?

— Wylatuję razem z ciocią jutro w południe — odpowiedział Mahawan. — Przepraszam, że nie mamy tych kilku tygodni, które ci obiecałem.

W oczach Korna pojawiły się nowe łzy. Poprzednie wylał dla mamy,  teraz było mu tak bardzo żal, że musi opuścić Micaha. Akurat w chwili, kiedy chłopak dał mu szansę.

Horton przełknął ślinę. W piersi czuł ból, ale rozumiał, że Korn musi wyjechać. Dobre sny nie trwają długo.

— Wiesz, że nie żałuję, że dałem ci szansę. Szkoda, że tak krótko, Kilka godzin, i jeszcze teraz jesteśmy razem, prawda?

Odsunął się od chłopaka. Przeszedł na bok łóżka i odrzucił koc,  potem kołdrę.

— Możemy zostać razem do rana. Wskakuj.

Popatrzył na zaskoczonego Mahawana, starając się nie płakać. Nic nie mógł zrobić. Nie było winą Korna to, że jego mama nagle zachorowała. Musiał wyjechać. Prawdopodobnie nie wróci. Jeżeli wróci to na chwilę, kiedyś, do rodziny. Mieli przed sobą jeszcze te kilkanaście godzin.

Korn napisał do cioci gdzie jest, potem wsunął się do łóżka w ubraniu,  Micah dołączył do niego. Przykrył ich obu i jak tylko zgasił światło, Mahawan przytulił się do niego. Obaj potrzebowali tych chwil przed rozstaniem.

— Nie wiem, co dalej będzie — szepnął Thapakorn, przerywając nocną ciszę.

Leżał z głową na piersi Micaha,  chłopak znów go głaskał po głowie lub po plecach.

— Tego nikt nigdy nie wie — odpowiedział siedemnastolatek.

— Dlaczego, nikt nie może nas zapewnić, że zawsze będzie dobrze? Dlaczego, musi być źle?

Na to pytanie Horton nie odpowiedział. Jako dziecko po nagłej śmierci rodziców, także zadawał sobie te pytania. Kiedy jego przyjaciel był chory, nie uniknął ich. Podobno są różne odpowiedzi. Te zwykłe, te religijne, czy nawet i takie, które są głupie. Nie przyjmował do wiadomości żadnej z nich. Uważał więc, że powinno po prostu być dobrze. Tak się jednak nie działo.

— Muszę wierzyć — szepnął ponownie Korn — że mama przeżyje i potem po rehabilitacji wyzdrowieje. Muszę w to wierzyć, prawda? Muszę — dodał, już bardzo wilgotnym głosem,  potem rozpłakał się.

Micah pozwolił mu na to. Mocniej go przytulił. Nie przeszkadzało mu, że właśnie jego koszulka jest moczona przez łzy, smarki, czy pot. Po prostu, trzymał chłopaka blisko siebie. Przykro mu było, że mama Korna zachorowała. Równie jednak przykro mu było, że te obiecane tygodnie nie spełnią się. Jutro rozstaną się. Nie planował co będzie dalej. Może w końcu zapomni o nim. Tylko dlaczego, dzieje się to akurat wtedy, kiedy powoli do jego serca docierały uczucia? Uchylił dla nich furtkę i znów będzie musiał ją zamknąć, by nie otwarła się szerzej. Tylko dlaczego, wyrzucił do zamka od niej klucz, pewny nie był. Bez niego zamknięcie jej mogło już nie być możliwe.

 

*

 

Noc minęła szybko. Zbyt szybko. Pomimo tego, że była przeplatana płaczem, snem zbyt lekkim, by można było wypocząć i rozmowami tak cichymi, że gdyby nie noc i ta cisza, która wtedy panuje, można byłoby nie usłyszeć słów.

Rankiem Korn obudził się zmęczony, z zatkanym nosem i przerażony następnymi dniami. Spojrzał na Micaha, który nie spał, bo patrzył na niego. Nie chciał wychodzić z tego pokoju.

— Moglibyśmy tu zostać i udawać, że jesteśmy zamknięci w jakiejś bańce? — zapytał.

— Bańki w końcu pękają — odpowiedział Micah.

Nie chciał mu odbierać tej chwili nadziei na to, że zamknęliby się tu na zawsze. Nie mogli. Korn jednak go rozumiał. Tylko myśl wyjścia z tego pokoju, zabijała go. Gdzieś tam, daleko, umierała jego mama,  tu tracił drugą osobę. Jakby ktoś nagle postanowił uwziąć się na niego i sprawić, aby w żaden sposób nie był szczęśliwy.

Poczuł dłoń wsuwającą w jego. Spojrzał na złączone palce jego i Micaha, potem uniósł oczy na twarz chłopaka. Nic nie mówili. Nadeszła pora pożegnania. W nocy Korn powiedział, że nie chce żegnać się z nim na lotnisku. Także to były ich ostatnie chwile. Potem dzielić ich będzie pół świata. Podobno w dzisiejszych czasach wszędzie jest blisko, ale to nie była prawda. Obiecali sobie, że będą mieć ze sobą kontakt. Przecież był internet, telefony. Co prawda Micaha nie było stać, by dzwonić do innego kraju, ale on mógł dzwonić do niego.

Jakoś to będzie,  będzie tylko dobrze — pomyślał Korn, kiedy kilka minut później znalazł siłę, aby wstać z łóżka. Może to jego pęcherz go do tego zmusił, ale żałował, że znalazł się jakikolwiek powód do opuszczenia boku Micaha.

Kiedy wyszedł z łazienki chłopak czekał już na niego z kawą. Podając mu kubek powiedział:

— Trochę ci pomoże. Uważaj za kierownicą.

— Wiesz, że cię kocham. Teraz jeszcze bardziej — dodał Korn.

Upił kilka, szybkich łyków kawy,  potem odstawił kubek i mocno przytulił Micaha. Zrobił to tak mocno, że mógłby mu żebra połamać, ale Micah nie sprzeciwiał się temu. Dali sobie chwilę by stać tak, nic nie mówić i przez ten moment pocieszyć się bliskością. Potem po prostu odsunął się i ruszył do drzwi.

Horton nie powstrzymywał go. Ich spojrzenia nawet nie na chwilę nie spotkały się. Już nigdy miało się to nie stać. Jedynie ich serca zostały złączone, ale one nie mogły dojść do głosu.

— Żegnaj i mam nadzieję, że twoja mama wyzdrowieje — powiedział do siebie Micah, jakby mówił do Korna.

Już nie umiał powstrzymać łez. Później, gdy wszedł pod prysznic, pozwolił im płynąć. Mógł udawać, że to tylko woda. Tak jak robił to kiedy zginęli rodzice, kiedy zmarł jego przyjaciel. Tylko szkoda, że to, co płynęło po jego policzkach i słone spływało do jego ust, nie było wodą.

 

*

 

Kilka godzin później Martin odwiózł mamę i kuzyna na lotnisko. Poczekał, aż przejdą przez odprawę,  potem udał się na taras widokowy, aby obserwować samolot, który tę dwójkę drogich mu osób zabiera do Tajlandii. Kazał im dzwonić i informować o stanie zdrowia cioci. Z tego czego dowiedzieli się godzinę temu, to stan kobiety nie uległ zmianie. Nie było lepiej, ale też nie było gorzej. Wujek mówił, że kiedy znalazł ją w łazience z powykrzywianą częścią twarzy, ręką, patrzącą tylko na niego i chcącą coś powiedzieć, ale nie mogącą tego zrobić, od razu zadzwonił po pomoc i był przy niej. Może to, że karetka przyjechała szybko, jakoś pomoże cioci Martina, ale lekarze wciąż tylko kręcili głowami i kazali przygotować się na najgorsze.

Wiedział, że Korn o tym najgorszym nie chciał myśleć. Nawet mówił, że jak jego mama będzie potrzebować opieki, to weźmie ją do domu i się nią zajmie. Martin nie pytał co ustalili z Micahem, bo wyczuwał, że to także łamie serce kuzyna.

Uważał jednak, że nic nie jest niemożliwe. Zawsze trzeba wierzyć, że będzie dobrze. Z tą myślą wrócił do samochodu,  potem jedyne co zrobił, to zadzwonił do swojego chłopaka.

— Co robisz?

— Leżę na kanapie,  jeżeli chcesz wiedzieć co mam na sobie, to nic seksownego. Zajadam właśnie galaretki w cukrze i myślę, dlaczego dostarczam sobie tyle kalorii — trajkotał Quinn, który nic nie wiedział o ostatnich wydarzeniach.

— Mogę przyjechać? — zapytał tylko Reynolds.

Nie chciał mu przez telefon mówić co się stało i o nagłym wyjeździe Korna. Poza tym potrzebował go. Także martwił się stanem zdrowia cioci. Na chorobę nikt nie zasługuje, ale ona najmniej. Była młodszą o rok siostrą jego mamy. Zawsze wesoła, kochająca podróże do Azji, którą uwielbiała. Podczas jednej z podróży poznała obecnego i jedynego męża. Zamieszkała na zawsze w Bangkoku, wyszła za mąż, urodziła najpierw jednego syna, potem drugiego. Ciekaw był jak czuje się obecnie piętnastoletni brat Korna. Z chłopakiem zawsze miał mały kontakt. Zamierzał później do niego zadzwonić.

Teraz kiedy dojechał przed dom Quinna, chciał jedynie objąć swojego chłopaka. Nie czekał przed drzwiami aż ktoś go wpuści. Sam wszedł,  Quinna zastał w kuchni jak wsuwał coś do słoika, do którego wciąż Sophia zbierała drobne, które były zapłatą za ich przekleństwa.

— Co robisz?

— Cicho, bo jest na górze i nie chcę, aby usłyszała. Wrzucam dziesiątaka. Niech ma. Sądzi, że jak jej nie ma obok, to wciąż przeklinamy i dlatego słoik się wypełnia — dodał wciąż szepcząc. — Ale tak naprawdę chyba wie, że każdy coś tutaj dorzuci. Chris zanim wyszedł spotkać się z Tobiasem i Gabrielem, też coś dodał. Dołożyłem więcej.

Martin tylko przewrócił oczami, na tę małą rywalizację przybranych braci. Cieszył się, że tutaj przyjechał, jego chłopak zawsze potrafił go pocieszyć, nawet nie wiedząc, że to robi. Podszedł do Quinna, objął go powoli rękoma wokół pleców,  potem cmoknął w policzek i przyciągnął do siebie. Zanim powie mu co się stało, chciał tak postać. Chwilę. Jeden moment. Tylko tyle potrzebował, by poudawać, że wszystko jest dobrze.

Inaczej być nie może.